Gdzie indziej, czyli tam, gdzie nie chciałabym trafić po śmierci.

Tytuł: "Gdzie indziej"
Autor: Gabrielle Zevin
Liczba stron: 246
Wydawnictwo: INITIUM
Okładka: miękka
Wymiary: 15,0x21,0

"Przykro mi, ale nie spotkało mnie nic szczególnego... Jestem tylko dziewczyną, która zapomniała spojrzeć w obie strony, zanim przeszła na drugą stronę ulicy. W tej zachwycającej powieści śmierć jest początkiem zwiastującym ponowne narodziny. Po tym, jak Liz ginie w wypadku, którego sprawca ucieka z miejsca zdarzenia, jej życie nabiera niespodziewanego kształtu. Na krótko przed swoimi szesnastymi urodzinami dziewczynka uświadamia sobie, że nigdy nie wyjdzie za mąż, nie będzie mieć dzieci i być może w nikim się nie zakocha. Gdzie Indziej sprawy biegną zwykłym, ziemskim torem, z tą różnicą, że jego mieszkańcy młodnieją, ludzie i psy wreszcie mogą się ze sobą porozumieć, zawiązują się nowe związki, a stare, wcześniej tragicznie przerwane, rozkwitają nowymi kolorami.

"Gdzie Indziej" to przepojona niecodziennymi pomysłami powieść o nadziei, odkupieniu i ponownych narodzinach, osnuta wokół najbardziej wzruszających i urzekających relacji międzyludzkich. Rozbrajająca szczerością opowieść o smutku i podnosząca na duchu historia o miłości i szczęściu." [INITIUM]

Będę dziwna, ale mi się ta książka nie podobała. Strasznie naiwna i uproszczona, nawet jeśli miałabym ją potraktować jako książkę dla młodzieży, a nie wiem czy aby na pewno za taką miała uchodzić. Fascynuje mnie niemalże każda wizja życia po śmierci. Nikt nie wie, co czeka nas tam po drugiej stronie, ale każdy może sobie na swój sposób to wyobrazić. Dlatego też z ogromnym zaciekawieniem zabrałam się za czytanie "Gdzie indziej". Pomysł autorki wydawał mi się naprawdę interesujący, ale z przykrością muszę powiedzieć, że nie został do końca niewykorzystany. Mało tego, był dla mnie ogromnie rozczarowujący. Wszystko wydawało mi się jakieś takie płaskie i bez wyrazu, a bohaterowie strasznie irytujący. 

Gwiazda Rocka po śmierci zostaje rybakiem? John Lennon ogrodnikiem? Niby, czemu nie, ale spodziewałam się czegoś bardziej ambitnego w miejscu, gdzie można robić dosłownie wszystko i mając dostęp do niewyobrażalnych wręcz zasobów, znacznie przekraczających te ziemskie. Poza tym wizja zmarłych ogarniętych depresją i uzależnionych od podglądania swoich bliskich przez specjalne lornetki z Tarasów Widokowych, jakoś w ogóle mi nie leży. Podobnie jak ponowny powrót do świata żywych zanim do Gdzie Indziej przybędą nasi bliscy, a jak już się ich doczekamy, to się może okazać,  że nasza żona już nas nie kocha, ale to w sumie nic strasznego, bo przecież w międzyczasie ja też się już zakochałem w innej.

Wizja, wizją. Autorka wyobraziła to sobie wszystko po prostu tak, a nie inaczej i tyle. Mi jednak ta wizja się nie podoba, ona mnie zasmuca. Ponadto jest kompletnie niedopracowana i strasznie banalna w swej wymowie. Nie polecam Wam ani nie odradzam, ale dla mnie ta książka była jedną ze słabszych, jeśli nawet nie najsłabszą przeczytaną w ostatnim czasie.

Nie wiem czy się nada, ale jeśli tak, to podciągam ją pod wyzwanie: