"Jeszcze dzień życia" Ryszard Kapuściński

W trzech słowach: Reportaż, Afryka, Przejmująca


Ach, Kapuściński...

Pamiętam, że pierwszą przeczytaną przeze mnie książką Kapuścińskiego było "Lapidarium". Nie pamiętam które, może IV? Albo V? Było to jeszcze w czasach liceum i zainspirowało mnie na tyle, że taki sam tytuł nadałam dziennikowi, który wtedy prowadziłam. Dziś nie wiem co się stało z tamtymi zapiskami, ale liczę na to, że jeszcze kiedyś je odnajdę.

"Jeszcze dzień życia" znalazł się w moim posiadaniu przypadkiem. Był książką dorzuconą do koszyka w celu otrzymanie darmowej wysyłki. Wiem, brzmi brutalnie, ale powiem Wam szczerze, że znalazł się w tym koszyku jako pewniak - lektura która, jak zakładałam, nie jest w stanie mnie zawieść. Nie pomyliłam się.

Od końca

Powiem tak: tę książkę powinno się czytać od końca (od ostatniego rozdziału), ponieważ to wtedy mamy okazję zapoznać się ze skróconą historią konfliktu. Jeśli jednak zdecydujecie się podążać tradycyjną drogą wiodącą od strony pierwszej do ostatniej, to przygotujcie się na wyboistą podróż i jeden wielki chaos. Trudno się połapać, co się dzieje i kto jest kim. Tajemnicze skróty FNLA, UNITA, MPLA również nie pomagają. Wiemy, że w państwie jest wojna. Że ktoś nadciąga z południa i chcę zdobyć Luandę, w której stacjonuje nasz reporter. Że wszyscy mieszkańcy pakują swoje dobytki w drewniane skrzynie i odpływają w różne części świata: do Lizbony, Rio de Janeiro, Cape Town... Wiemy również, że na tej wojnie nie ma określonego frontu ani miejsc, gdzie toczą się walki. Walka jest tam, gdzie wpadną na siebie wrogie oddziały. Nikt nie wie co przyniesie jutro.

Lata 70-te XXw. - wojna domowa w Angoli

Walka toczy się w godzinach, gdy słońce przestaje prażyć. Południe okazuje się najbezpieczniejszą godziną na podróż. Woda dostępna jest tylko wtedy, gdy wróg nie uszkodzi pomp. Bombardowania zdarzają się coraz częściej, a osoba która umie naprawić ten system jest tylko jedna. Jest jeszcze kobieta, która nie zważa na to, co dzieje się dookoła - ona po prostu codziennie piecze chleb i jedyną rzeczą, która ją niepokoi są kończące się zapasy mąki. Oraz dzielna i walcząca Carlotta, która na moment staje się przewodnikiem naszego korespondenta.

Kapuściński ma niezwykły talent malowania obrazów słowem. Człowiek czyta i oderwać oczu nie może: zarówno od liter, jak i od obrazów w swojej głowie. Ja podziwiam: i kunszt pisarski i odwagę. Jednocześnie zazdroszczę doświadczenia, chociaż sama nie chciałabym nic podobnego przeżyć.

Cytat

Na koniec podzielę się z Wami fragmentem, który szczególnie zapadł mi w pamięć:

"Świeży żołnierz boi się wszystkiego. Przywieziony na front myśli, że z każdej strony spogląda na niego śmierć. Że każdy strzał jest w niego wymierzony. Nie umie ocenić odległości ani kierunku ognia. Więc strzela, gdzie popadnie, byle dużo, byle bez przerwy. Jemu nie chodzi o to, żeby razić przeciwnika, jemu chodzi o to żeby zabić własny strach. Żeby ogłuszyć lęk, który paraliżuje człowieka i nie pozwala mu myśleć. To znaczy, nie pozwala mu myśleć o tym, co dzieje się dookoła, o tym, jak wygrać bitwę, w której walczy jego oddział, bo on w tym czasie ma ważniejszą bitwę do wygrania - on musi wygrać wojnę z własnym strachem. Dzisiaj w czasie natarcia podbiegłem do jednego, który stał z bazuką i walił w niebo. Nie mierz w górę, krzyczę, mierz przed siebie, w te palmy, oni tam są. Ale widzę, że on ma szarą twarz, że ani mu w głowie szukać przeciwnika, że nic do niego nie dociera, bo on teraz toczy bój ze swoim wrogiem, który siedzi nie między palmami, ale w tym chłopaku, w nim samym. On strzelał, bo chciał się oszołomić, chciał się odurzyć i w takim zamroczeniu przetrwać atak strachu."


Tytuł: "Jeszcze dzień życia"
Autor: Ryszard Kapuściński
Liczba stron: 184
Wydawnictwo: Agora

Chomikometr: 8/10

Komentarze